Friday 8 April 2011

Studio vs. Natural aka. Στημενες φωτος... (και γιατι δεν μου αρεσουν!)

Τι κανει μια φωτογραφια ομορφη? Ειναι η τεχνικη αρτιοτητα? Η επεξεργασια? Το θεμα? Τι?
Καθε φωτογραφος φανταζομαι, εχει την δικη του φιλοσοφια οπως καθε καλλιτεχνης εχει το δικο του στυλ... στο κατω κατω η φωτογραφια ειναι μια τεχνη...

Ενω οι φωτογραφιες της Anne Geddes ειναι πολυ ομορφες, η ταπεινη μου αποψη ειναι οτι, ειναι μονο αυτο... φωτος εντυπωσιασμου και τιποτα αλλο. Σαν μαμα, θελω οι φωτος των παιδιων μου να "πιανουν" το πνευμα τους, το ειναι τους, την ψυχη τους... γιαυτο επικεντρωνομαι στα ματια... τα ματια ειναι ο καθρεφτης της ψυχης... γιαυτο περναω αρκετη ωρα (με τα μεγαλυτερα παιδακια) να τα "πιασω", να τα κανω να νιωσουν ανετα μαζι μου, να μου ανοιχτουν, να μου δειξουν ποια ειναι... δεν θελω απλα μια ομορφη φωτογραφια (πραγμα απιστευτα υποκειμενικο ετσι και αλλιως)... θελω μια φωτογραφια μεσα απο την οποια, ξεχειλιζει το παιδι μου... μην μου πειτε οτι δεν εχετε "πιασει" τα παιδια μου μεσα απο τις φωτος τους... μην μου πειτε οτι δεν καταλαβατε ποσο απιστευτα σκανταλιαρης και εξυπνος ειναι ο Γιαννης ή την αισθηση του χιουμορ που εχει... ή ποσο καλοκαγαθος και ρομαντικος ειναι ο Κωνσταντινος...

Οταν σε 20 χρονια απο τωρα, ξεφυλλιζω τα Photobooks που τους φτιαχνω καθε χρονο (ο 1ος χρονος, ο 2ος χρονος κτλ), εκτος απο καλαισθητες, θελω οι φωτος να μου θυμιζουν πως ηταν τα παιδια μου μικρα...μεσα τους... η ψυχη τους! Δεν με νοιαζουν τοσο τα χαριτωμενα καπελα, τα εντυπωσιακα props.. με νοιαζει η νεογεννητη αθωοτητα, τα ματακια που μολις εχουν ανοιξει στον κοσμο, το "ωωωωω" για το καινουριο αδελφακι, η τσαχπινια, η σκανταλια και η ανυπομονησια της μελλουσας μαμας, να απαθανατισω μια στιγμη στην ζωη τους που αργοτερα θα ειμαι ευγνωμων που απαθανατισα (ακομα και αν δεν ειναι τεχνικα αρτια)... Δεν ειμαι ειδικος αλλα δεν πειραζει... οσα χρονια και να ζησω θα τρωγομαι να μαθω κι αλλα και μαθαινω και καθε μερα κατι καινουριο...

Υπαρχουν τα props, γινεται και το στημενο... το αυθορμητο ομως, ειναι πιο γλυκο... τουλαχιστον ετσι το βλεπω εγω... και ειμαι πολυ περηφανη οταν ενα παιδι μου ανοιγει εστω και για λιγο, ενα παραθυρακι στην ψυχη του και μου επιτρεπει να απαθαντισω με τον φακο μου, το ειναι του.

0 comments:

Post a Comment