Ετσι ξεκινησαν ολα...

Η αληθεια ειναι οτι η φωτογραφια δεν ηταν ποτε στα πλανα μου... ειχα απλα μια τυπικη σχεση μαζι της αλλα απο μικρη παντα ειχα μια φωτογραφικη μαζι μου τωρα που το σκεφτομαι...

Η αναγκη να θυμαμαι τις στιγμες εγινε επιτακτικη οταν γεννησα τα αγορακια μου το 2005. Ξυπνησα μια μερα οταν τα παιδια ηταν περιπου 3 μηνων και συνειδητοποιησα οτι οι τελευταιοι 3 μηνες ειχαν περασει "ετσι" και εγω δεν ειχα σχεδον καμια αναμνηση απο αυτους... Ειχα χαθει καπου μεταξυ θηλασμου 2 μωρων, πανων, του σπιτιου, του αντρα μου και των επαγγελματικων υποχρεωσεων και φυσικα την απαιτουμενη ελλειψη υπνου...

Ξαφνικα οι φωτογραφιες εγιναν πολυ σημαντικες καθως συνειδητοποιησα οτι αυτες τις στιγμες οχι μονο δεν θα τις ξαναζησω, αλλα ειχα αρχισει ηδη, 3 μηνες μετα την γεννα, να τις ξεχναω!!

Τους πρωτους 6 μηνες ζωης των παιδιων μου, ειχα ηδη βγαλει 2000 φωτογραφιες!!

Μεχρι τοτε παντα αγοραζα Sony Cybershot καθοτι ο αντρας μου ειναι φανατικος με την Sony... τοσο πολυ, που ολα ειναι Sony στο σπιτι μας!!

Θα ηταν ψεμα να σας πω οτι ηξερα τι εκανα (μερικες φορες ακομα δεν ξερω τι κανω 4 1/2 χρονια μετα! Χα!! :))
Ουτε ειμαι σιγουρη οτι "Το'χω"... πιθανως ομως τα χρονια που περασα με μια φωτογραφικη στο χερι (απο 5 ετων δηλαδη περιπου), επαιξαν καποιο ρολο γιατι ξαφνικα, η φωτογραφιες μου αρχισαν να ειναι "καλες" ... ξαφνικα βρεθηκα να μοιραζω φωτογραφιες των παιδιων μου σε ολους, οι οποιες κατεληγαν να κοσμουν σπιτια, καταστηματα ακομα και το γραφειο ενος προπονητη στο ΟΑΚΑ (η κατωθι πρωτη Χριστουγεννιατικη των παιδιων μου)

Απο τοτε βρισκομαι σχεδον παντα με μια φωτογραφικη στο χερι... Απο την φθηνη Sony P92 μου, πηγα σε μια R-1 και απο αυτην, εκανα το αλμα σε μια Canon 500D και λιγο λιγο εφτιαξα το "στουντιο" μου... μια βαλιτσα δηλαδη γεματη με φωτα, φλας, φακους, props, backdrops κτλ.

Δεν ξερω αν εχω ταλεντο ή απλα ειμαι τυχερη καθε φορα... δεν ξερω αν το μονο που χρειαζεσαι τελικα ειναι μια καλη μηχανη (αν και αυτο το αντιπαρερχομαι καθοτι εχω βγαλει υπεροχες φωτος και με το κινητο μου μπορω να σας πω!), καλο ματι ή κατι αλλο.
Αυτο που ξερω ειναι οτι λατρευω τα παιδια... λατρευω να τα φωτογραφιζω, να μιλαω μαζι τους, να τα ακουω, να ειμαι γυρω τους...
Και εκεινα μου ανταποδιδουν την αγαπη ποζαροντας για τον φακο μου, ακομα και οταν δεν το ξερουν...

Δεν εχω σπουδασει φωτογραφια και ειναι στιγμες που ακομα ανατρεχω στο manual της μηχανης μου (την εχω μονο λιγους μηνες!!)... βασιζομαι στο ενστικτο μου και την φαντασια μου... και ξερω οτι εχω πολλα ακομα να μαθω!!
Απο την ημερα που πηρα την πρωτη μου ψηφιακη μηχανη, μια Mavica 1ΜΡ μεχρι σημερα που ο φωτογραφικος μου εξοπλισμος θελει βαλιτσα για να μεταφερθει, εχω βγαλει πανω απο 800.000 φωτογραφιες.... δεν καταλαβα πως αυτο το νεο παθος μεγαλωσε μεσα μου... αλλα χαιρομαι πολυ που εγινε γιατι τελικα, δεν αρκει μονο να ζεις τις στιγμες, αλλα να τις θυμασαι κιολας... ειμαι σιγουρη οτι σε μερικα χρονια απο τωρα, αυτες οι φωτογραφιες θα ειναι ακομα πιο πολυτιμες...